اشعار

قلب سنگ، از اشک خـیـمه آب شد            تـیـر سـمـت آسـمــان، پـرتــاب شـد
در حـرم می‌گـفـت چـشـمی اشکبار            رحم کن ای تیـر، بر این شیـرخوار

این هفتمین شب است که هیأت قیامت است           امشب مسیر روضه به سمت خجالت است
داغ عـطـش گـرفـته رمق از گـلویـمان           امشب به آب گو رود از روبه رویمان

پـدری خَـم شده تا دردِ کـمـر را بِکِـشَد            مـادری مانـده که تا نازِ پسر را بکـشد

چشمِ او خورد به لبهای تَرک خورده و گفت            کـاش می‌شُد به لـبش دیـدۀ تر را بکشد

بر درِ خیمه نشسته است و خبر می‌گیرد            خـبرت را زِ منِ سوخـتـه پَـر می‌گـیرد

چه کـنم خـیـمه روم یا نـروم آه، ربـاب            بیـشـتر صـبـر کـند درد کـمـر می‌گـیرد

بالا گرفت دستـش و شد گـرم گـفـتگـو            رحمی نکرد بر لب شیرخوار هم عدو
تیر یل افکن آمد و زد بر بوسه بر گلو            شد رنگ خون، سفیدی قـنداق طفل او

شِش حجاب از دل برون کُن تا ببینی آفتاب           نور هو را جلوه‌گر بین، در وصالش کن شتاب
ای غریق موجِ دنیا از چه رو درمانده‌ای؟           دست حاجت حلقه کن، بر دامن طفل رباب

هـر قـدر می‌کـشیم مـصـیـبات بیـشـتر            مـشـتاق می‌شـویم به مـیـقـات بیـشـتر

این تیرها درآمدنش هم مصیبت است            تو ذبـح مـی‌شـوی به مکـافـات بیشتر

انگشتر تطهیر و عصمت را نگین است            آغـوش او بـاب الـمـراد اهل دین است
شیرخواره اما مرشد روح الامین است            گهواره‌اش بالاترین حصنِ حصین است

بر نبض این گهواره نظم کهکشان بسته‌ست            امید، بر شش ماه عمر او زمان بسته‌ست

وقتی به پـابـوس لبـش نائل نشد بـاران            یعنی در رحمت به روی آسمان بسته‌ست

بـاز هم نـوبت آن است قـمـر در آید            یک‌تـنـه آمـده تا پـشـت پـدر در آیـد

آمـده یــارى بـابـا بـکـنـد اى جــانـم            آمـده بـلکـه از او نـیـز سـپـر در آید

هر نخ قنداقِ این نوزاد یک حبلُ المتین است            این علیِ ابنِ حسینِ ابنِ امیرالمؤمنین است

کودک این خانواده مرد میدان نبرد است            هِق‌هقِ این شیرخواره حَق‌حَقِ فتح‌المبین است

رفت و داغ دوریش دامان مادر را گرفت            از دم خیمه سر و سامان لشگر را گرفت

تیر با چه سرعـتی آمد بـمـاند قـصه‌اش            آنچنان آمد که آقا جای تن سر را گرفت

هر که از لجّۀ غم جرعه مکرر نخورد            روز محشر به جز این، حسرت دیگر نخورد

پدرم گفت به من، مثل حسین بن عـلی            هیچ شاه دگـری غـصۀ نـوکـر نخـورد

مثـل عـلی اکـبرم می‌شد جوان ای‌کاش            می‌گفت صبح و شب برای من اذان ای‌کاش

مثـل ابا الـفـضلم عـلـم بـر دوش می‌آمد            می‌شد بلای جان جمع دشمنان ای‌کاش

خلق عالم تشنۀ یک جرعه احسان رباب            هـفـتم مـاه عـزا هـستـیم مهـمـان رباب

مـادر باب الحـوائج حـاجـتم را می‌دهد            دردمـندم لاجـرم دستـم به دامـان رباب

چـشـمـه‌ای پـا نمی‌شود مادر            خـاک دریـا نـمی‌شـود مـادر

خواب از چشم تو گریزان است            گــریـه لالا نـمـی‌شـود مـادر

پرپر زد و پریشان گردید و رفت از حال            بر روی دستِ بابا خندید و رفت از حال

قلبش تکان تکان خورد و جایِ جرعه‌ای آب            تیری به حنجرش خورد! ترسید و رفت از حال

برای خـشکی لـبِ تو آب گـریه می‌کند            کویر، سینه می‌زند سراب گریه می‌کند

قنوتِ مادرِ تو بی‌جواب ماند و بعد از آن            برایش آسـمانِ مـستـجاب گـریه می‌کـند

بر آن تـاریکیِ مطـلـق زَر آورد            به روی دست طفلی مضطر آورد

نـیـازش چـند قـطـره آب شـد که            سه شعبه بین حرفش سر درآورد

ز تـشـنگی متـوسِـل به آب دیـده شدم            به پیـش مـادر بی‌شیر سرفکـنده شدم

برای یـاری من مـهـد هم تـکـلم کـرد            میان مهلکه یارب غریب خوانده شدم